Çiriş, Siriş (Farsça).Çiriş otu,
Dağ pırasası,
Sarı zambak,
Semizotu ile ıspanak arasında bir tada sahip olan çiriş otu yaprakları sebze olarak kullanılan, aşağı yukarı bir metre yüksekliğinde bir bitki, dağ pırasası. Çiriş (Eremurus spectabilis) bitkisinin genç sürgünleri ve taze yaprakları sebze olarak pişirilip tüketilmektedir. Çiriş otunun kökünün öğütülmesiyle yapılan ve su ile karılarak tutkal gibi kullanılan esmer, sarı bir toz.
Asphodelus Aestivus Anadolu' da çok yaygındır. Yaklaşık 1 mt yükseklikteki bitkinin şerit yaprakları ve pembemsi beyaz renkli çiçeklerin oluşturduğu çiçek salkımları vardır.
İlkbaharda çiçeklenen soğanlı-rizomlu bitkiler grubundandır. Bu grup bitkiler içinde uzun çiçek demetleri ile oldukça güzel görüntüye sahiptirler. Dış mekan süs bitkisi olarak bordürlerde sınır çiçeği şeklinde grup halinde kullanılması durumunda, bordürler bir buket görünümünde olmaktadır. Zambakgillerden köklerinden çiriş elde edilen çok yıllık iki ayrı bitkinin ortak adıdır. Güneşte kurutulan kökler toz haline getirilerek elde edilen çiriş, tutkal olarak veya tekstilde apreleme amacıyla kullanılır. Erzurum ve Erzincan yöresinde çiriş köklerinden zamk elde edildiğini ve hatta yöre halkı, Erzincan-Tercan' da bu amaçla kurulmuş bir değirmenin olduğunu belinmektedir.
Çiriş Otu Normalde bir yan tesiri yoktur. İçeriğinde nişasta, inulin ve acı madde bulunan çiiriş otu sanayide ispirto imalatında da kullanılır. Ayakkabı yapıştırıcısı (tutkal) olarak da kullanılır. Hayvan sütü arttırmak için unla karıştırılarak kullanılır.Çiriş bitkisi çok eskiden beri tedavi amacıyla da kullanılmaktadır. Özellikle Arap hekimler tarafından çiriş kökünden hazırlanan merhemler uyuz ve frengi tedavisinde kullanılmıştır.
